20. Τρελοί

Ειδα κάποτε μια ηλικιωμένη , βρώμικη και υπέρβαρη τόσο , που με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν αλλα εκείνη στάθηκε στην όχθη του καναλιού , ανακάθησε , παραμέρισε τα φουστάνια της , κι άρχισε να αφοδεύει σε τεράστιες ποσότητες πάνω απ το νερό. Όταν τελείωσε σηκώθηκε χωρίς καν να σκουπιστεί.
Μια άλλη φορά, μέσα στη μέση της νύχτας όταν κανείς σχεδόν δεν κυκλοφορεί πεζός έξω, ανέβαινα μια γεφυρουλα , θέλοντας να περάσω απέναντι. Κοκκάλωσα βλέποντας εναν αναμαλλιασμένο άντρα , με το σώμα προτεταμένο στα κάγκελα και το παντελόνι κατεβασμένο στους αστραγάλους , να αυνανιζεται με μανία. Τελείωσε με άγρια χαρά ζωγραφισμένη στην εκφρασή του , καθώς ο αέρας έπαιρνε το σπέρμα του και το σκόρπιζε πάνω στα αυτοκίνητα που διέσχιζαν τη φωτισμένη λεωφόρο.
Είδα κάποτε και κάποιον άλλον. απροσδιόριστης ηλικίας ,προχωρούσε καμπουριαστός ,με το ενα του χερι να κάνει συνεχώς ακατάληπτους κύκλους στον αέρα και το άλλο να κρατάει ενα σακούλι . Πότε πότε σταματούσε και έβαζε μέσα διάφορα άχρηστα αντικείμενα: πέτρες, φύλλα, ξύλα, σχισμένα χαρτόνια, σχισμένα σελοφάν και πεταμένα πλαστικά κυπελλάκια.
Έβλεπα συχνά στη γειτονιά μου μια  φαλακρή σαραντάρα που φορούσε κουρελια και κοιμόταν σ ενα άθλιο ξεντεριασμένο στρώμα δίπλα στα σκουπίδια. Συχνά έδειχνε ήρεμη, έμενε ακίνητη για ώρες χαζεύοντας το κενό μα ξαφνικά πεταγόταν και άρπαζε τα φαγητά απο τα χέρια των περαστικών με πρόσωπο τρομακτικό : συχνά τους κοίταζε απλά άγρια στα μάτια ,κλεινοντάς τους το δρόμο , κι εκείνοι της το έδιναν μόνοι τους κι έφευγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Αλλες φορές έκανε κίνηση πως θέλει να καπνίσει και ζητούσε τσιγάρα ή μαζευε γόπες απο την άσφαλτο. Ποτέ δεν άνοιγε το στόμα της παρα μόνο όταν είχε στο αυτί της ενα παμπάλαιο κινητό και μιλούσε μ ενα φανταστικό συνομιλητή .Ουρλιαζε τότε ενα σωρό ασχήμιες, βρισιές και κατάρες , καθώς πηγαινε πανω κάτω στο πεζοδρόμιο σαν νευρόσπαστο.
Είδα κι άλλους πολλούς. Βλέπω κι άλλους πολλούς. Δεν τους πιάνει το μάτι σου μες την πολυκοσμία αλλά καθε φορά που η νύχτα πέφτει και οι δρόμοι ερημώνουν ,αρχίζουν να κυριαρχούνε στο χώρο.
Ολο και περισσότεροι με τα χρόνια . λες και η ’ανάπτυξη’ η ιδια είναι που τους γεννάει.  Άστεγοι, μόνοι, άρρωστοι, απελπισμένοι . Παρατημένοι απ’ τους δικούς τους κι απ την κοινωνική πρόνοια, αφημένοι στην τύχη τους ,φαντάσματα που δεν έχουνε που να πάνε , που κανείς δεν τα θέλει, χαμένα στο δικό τους απλησίαστο κόσμο.
Σκέφτομαι πως σε μια πόλη που νομίζει πως έχει γίνει σύγχρονη και μοντέρνα, και που άρχισε σιγά σιγά να κρύβει με ντροπή τις παράγκες της ,είναι καλό να υπάρχουν όλοι αυτοί οι τρελοί. Να .εισβάλλουν εκεί που όλα θέλουν να δείχνουν όμορφα και καθαρά. Να χλευάζουν με την παρουσία τους τους πανύψηλους ουρανοξύστες , τα απαστράπτοντα malls, τον υπερμοντέρνο υπέργειο σιδηρόδρομο, τα καλοσυντηρημένα αψεγάδιαστα πάρκα όπου εχουν κουρέψει τους θάμνους σε σχήματα ελέφάντων.